Prolog

Ile rzeczy zrobiłam dotychczas? Ile rzeczy mnie ominęło? Ile byłam w stanie zrobić, lecz nie podjęłam się ich? Ile? Nie wiem...
Każda sytuacja w życiu wymusza w człowieku podjęcie jakiejś decyzji, która niesie za sobą kolejne. Każda z nich przynosi do naszego życia inne niespodzianki. Czasem są miłe, jednak innym razem wręcz przeciwnie.
Ja w życiu dokonałam wiele wyborów. Tych dobrych i tych złych, jednak zawsze kierowałam się rozumem i nadzieją, że po drodze nie skrzywdzę nikogo. Zawsze dbałam o innych bardziej niż o siebie. Może i czasem byłam oziębła, jednak gdzieś w środku biło ode mnie ciepło. Mimo wszystko próbowałam uszczęśliwić każdego i nikogo nie krzywdzić swoim zachowaniem, słowami czy wyborami. Jednak czasem są sytuacje, gdzie, nieważne, co zrobisz, i tak kogoś zranisz. Czy w krótkim okresie życia może się zdarzyć tyle rzeczy, że kompletnie zmieniasz swój pogląd na temat wszystkiego? Mnie się to przytrafiło, kiedyś było inaczej, ludzie byli inni, JA byłam inna. Nie rozumiałam problemów dorosłych i rozumowania rodziców, którzy zabraniali mi pewnych rzeczy. Żyłam beztrosko nie wybiegając nadto w przyszłość, liczyło się dla mnie to, co było tu i teraz. Nie rozumiałam do końca miłości, bo sama jej jeszcze wtedy nie doświadczyłam. Oglądając romansidła płakałam, ale tak naprawdę nie byłam w stanie sobie wyobrazić jak to jest być zakochaną szczęśliwie bądź nie. Miałam zupełnie inne wyobrażenie o przyjaźni niż teraz. Wcześniej za przyjaciela uważałam kogoś, z kim miło spędzam czas i mogę swobodnie porozmawiać. Teraz wiem, że taka relacja jest tylko znajomością, a przyjaciel jest kimś o wiele ważniejszym. Wtedy nie wyobrażałam sobie siebie za pięć, dziesięć, trzydzieści lat. Teraz rozmyślam nad każdym kolejnym dniem. Przesiaduję całymi dniami na tarasie mojego beżowego domu, wpatrując się w swój pięknie zdobiony kwiatami ogród i spokojną okolicę. Właśnie spokojną... Uśmiecham się na wspomnienie mojego "spokoju" sprzed lat. Zaczynam doceniać opiekuńczość rodziców i ich dobre rady, które sprawiły, że teraz jestem silną osobą, która nie boi się wyzwań, poza jednym, które nie wiem czy kiedykolwiek dam radę pokonać.
Można powiedzieć, że miałam wszystko: przyjaciół, dom, rodzinę i byłam sławna teraz już wiem, że to WSZYSTKO było tak naprawdę niczym w porównaniu do tego, co mam teraz - mam swojego aniołka, który sprawia, że gdy go widzę, zawsze się uśmiecham, a przy tym pogłębiają mi się małe zmarszczki.
Spojrzałam na zegarek. Była 6:38. Westchnęłam i wzięłam łyk herbaty. Niedługo muszę zacząć szykować się do pracy. Postanowiłam jeszcze przez chwilę popatrzeć na widok, który nadal miałam przed sobą. Nie miałam ochoty się ruszyć, jednak w końcu musiałam to zrobić. Bez żadnego pośpiechu wstałam z huśtawki trzymając kubek w dłoni i nadal będąc owinięta ciepłym kocykiem, powolnym krokiem skierowałam się do środka. Otworzyłam skrzypiące drzwi do domu i gołymi stopami stąpałam po cichu po podłodze. Jeszcze nie chciałam go obudzić.
Odłożyłam naczynie po napoju do zlewu i bezgłośnie wdrapałam się po schodach do swojego pokoju. Tam zdjęłam z siebie kocyk i rzuciłam na krzesło. Chwyciłam z szafy bieliznę i weszłam do łazienki. Tam wzięłam krótki prysznic, wytarłam się ręcznikiem i nałożyłam na siebie czarne rurki, białą transparentną koszulę i granatową marynarkę.
Wyszłam i uśmiechnęłam się widząc go śpiącego jeszcze smacznie na łóżku. Przez sen wyglądał tak niewinnie i beztrosko. Leżał na prawym boku. Jego pełne usta były lekko otwarte, a blond włosy odrobinę potargane. Zaczęłam podchodzić do łóżka. Nagle na coś nadepnęłam, co bardzo ukłuło mnie w stopę. Przygryzłam wargę z bólu. Odczepiłam jakiś twardy przedmiot od części kończyny dolnej i położyłam go na półce obok. Podeszłam do niego i ukucnęłam przy jego łóżku.
- Kochanie? Musisz wstać - wyszeptałam gładząc go po głowie. On tylko zamruczał i przekręcił się na plecy - Heeej wstajemy... - wyszeptałam trochę głośniej i to poskutkowało.
- Jeszcze chwila... - poprosił słodkim głosem, a ja uśmiechnęłam się lekko.
- Musimy, bo inaczej się spóźnimy - wytłumaczyłam mu. Otworzył lekko zaspane oczy i zamrugał powoli powiekami parę razy, jakby musiał się ocknąć. Spojrzał na mnie swoimi brązowymi oczami.
- Jeszcze chwila... - ponownie mnie poprosił.
- Jeśli nie wstaniesz to się spóźnisz.- przypomniałam mu, a on westchnął i usiadł zgarbiony na łóżku.
- No to wstaję - przetarł oczy i powoli odkrył kołdrę i wstał z łóżka. Ja w tym czasie podeszłam do jego szafy i wyciągnęłam mu ubrania, o które wczoraj mnie poprosił, żebym wyprasowała.
- Proszę - powiedziałam kładąc mu rzeczy na łóżku - Ubierz się i zejdź na dół do kuchni na śniadanie, dobra? - spytałam czy przyjął do wiadomości to, co miał zrobić, a on kiwnął głową. Uśmiechnęłam się, pocałowałam go w głowę i ruszyłam do kuchni. Mijając lustro w korytarzu przyjrzałam się sobie uważniej, pojawiła mi się delikatna zmarszczka w kąciku oka.
Tak jestem Laura Marie Marano, mam dwadzieścia trzy lata i jestem MAMĄ.

~ ♥~ ♥~

Siemka!

TO ZACZYNAMY!

Wraz z Niewi wpadłyśmy na pomysł na tego bloga parę miesięcy temu, chyba w styczniu czy coś xd Wiedzcie, że od tamtego czasu planowałyśmy ten dzień :) Mamy nadzieję, że spodoba wam się nasza, jakże inna, historia rodzin Marano i Lynch. Możemy powiedzieć wam tylko tyle, że będzie się tutaj działo! Serio, wymyślając to chyba nie byłyśmy przy zdrowych zmysłach xd No, ale co ja wam będę mówić... Po prostu wpadajcie! :D

~Inimitable

Aloha!!! No i jak podoba się niespodzianka??  Ahh tak długo czekałam na ten moment i waszą reakcje - która mam nadzieje będzie zawsze liczna.

Powiedzmy sobie szczerze czegoś takiego jeszcze nie było *.* 

Szykujcie się na wiele dziwnych i nieprzewidywalnych rzeczy. Bo przecież u nas nie może być banalnie.

Rozdziały były, są i będą pisane przez nas obie, nie będziemy się dzielić że piszemy na zmianę, bo według mnie to nie ma sensu.

Także tego Enjoy moi mili 

Strasznie tęskniłam <3

Wasza powalona Niewi <33