Rozdział 11

Rozdział dedykujemy naszej kochanej wariatce Ann i dzielnej Wiernej Czytelniczce :D

I pozdrawiamy MiLke Ratliff, Caro od Ann, Cami od In oraz Ulę od Niewi <3

Jednak zanim rozdział ja - Niewi chciałbym wam walnąć mała gadke. Mianowicie widziałam komentarze i klub który łączy się z Rossem i Van ;) nawet ktoś napisał że Laura ją wkurza. Wiec chciałam zauważyć że prawdopodobnie gdyby to Ross z Laura ukrywali swój związek to by nie było takich reakcji a wy byście byli przeszczesliwi. Mogę się mylić ale czy ktoś stanął by wtedy po "stronie" zbulwersowanych Van i Rikera? - myślę że nie. Mnie ciężko takie rzeczy czytać bo znam cała historie, wszystkie przyczyny i skutki. Znam też prawa czytelnika i wiem że się emocjonujecie. Liczę że zrozumiecie wszystko kiedy wyjawimy więcej szczegółów w rozdziałach ;) to tyle xd takie moje przemyślenia którymi chciałam się podzielić.

*Narrator*
Dwoje młodych ludzi szło szybkim krokiem po chodniku. Z początku się nie zauważyli, byli zbyt przejęci sprawą, z którą szli. Znali się bardzo dobrze, byli przyjaciółmi, ale ostatnie wydarzenia mocno nagięły ich dotychczasowe relacje. Kiedy się zauważyli, nie powiedzieli sobie nawet 'cześć'. Zmierzyli się tylko wzrokiem, który nie ukazywał żadnych uczuć. I choć po minięciu mieli ochotę się odwrócić, żadne tego nie zrobiło. Riker skręcił do domu Laury, a Vanessa poszła dalej do domu Lynchów.
Blondyn zapukał do drzwi. W środku zdziwiona brunetka wstała od stołu i poszła otworzyć. Uśmiechnęła się jednak na widok przybysza. Gestem zaprosiła go do środka, chłopak chciał ją pocałować na przywitanie, jednak ta zręcznie nadstawiła policzek i spuściła wzrok.
-Co cię do mnie sprowadza? - zapytała nieśmiało się uśmiechając.
-Muszę ci coś pokazać - stwierdził, pomijając wydarzenie sprzed chwili. Uznał, że nie chce nic robić w towarzystwie Toby'ego, który właśnie przyszedł się przywitać.
-Cześć! - zawołał wesoło i uśmiechnął się szeroko do mężczyzny.
-No siema, młody - odpowiedział, mierzwiąc mu włosy. Na to chłopiec zmarszczył twarz i zaczął przygładzać włoski. Riker natomiast głośno się zaśmiał :
-Wraz z braćmi robimy dokładnie tak samo jak się nam zepsuje fryzurę. A Ross podobnie się marszczy, tyle że bardziej nosem chyba. Haha, mamy wspólną reakcję z Tobym - jego entuzjazm zmalał na wspomnienie brata.
-No to.... co chciałeś mi pokazać? - zapytała Laura.
-Masz jakieś gazety plotkarskie z dzisiaj?
-Coś tam było w skrzynce, ale ich nie przeglądałam. A co?
-Weź tą z dzisiaj i chodź do kuchni.
Brunetka zgarnęła dzisiejszą pocztę i poszła z blondynem usiąść przy stole. Ten chwycił pierwszą gazetę z plotkami o gwiazdach, przeleciał po stronach, a gdy znalazł właściwą, rozłożył ją przed Laurą i pokazał palcem na zdjęcie...

***

Niebo powoli robiło się pochmurne. Zła aura? Miejmy nadzieję, że nie...

Vanessa bezceremonialnie, nie pukając wpadła do domu Lynch'ów. Nagle wszystkie pary oczu skierowały się na nią i wpatrywały się w jej twarz zbyt długo, dłużej niż przeciętnie. Czarnowłosa przełknęła powoli ślinę, a niepokój w jej sercu wzrósł jeszcze bardziej. Jeżeli to w ogóle możliwe...

-Widzieliście zdjęcie, no nie? - spytała w końcu.
-Nie było trudno skoro Rocky wrzasnął na cały dom i zaczął wymachiwać gazetą w powietrzu - warknął Ross.
-Doznałem szoku - bronił się brunet.
-Trzeba było się opanować - syknął blondyn.
-Trzeba było się nie całować!
-Dobra, koniec! - wrzasnęła Rydel wyraźnie wkurzona – Możemy, chociaż raz się nie kłócić? Jeden dzień bez kłótni, o wiele nie proszę.
-Van i Ross, wy...? - Ell wskazał na nich rękoma, a dziewczyna pokiwała przecząco głową.
-To nie tak...
-Wydaje się inaczej...
-Ale tak nie jest...
Wszyscy spojrzeli na nich dziwnie.
-Nie wytrzymam z wami, idę do sklepu - powiedział Ryland.
-Ja też - oznajmiła zrezygnowana Delly.
-I ja - dodał Ell.
I we trojkę wyszli z domu. Van spojrzała groźnie na Rocky'ego i zdzieliła go gazetą po głowie.
-Au! Za co?
-Za głupotę, musiałeś to wszystkim pokazywać?!
-Wyszli tak jak Riker... - szepnął Ross mierzwiąc swoje włosy i ciągle wpatrując się w drzwi, które zostały przed chwilą zamknięte.
-Co? - spytała przerażona - On wie?
-Gdy zobaczył zdjęcie, to od razu spojrzał na mnie morderczym wzrokiem i wyszedł z domu trzaskając drzwiami - wyznał, a czarnowłosa spuściła głowę.
-Nie... - szepnęła i usiadła przy stole obok Rocky'ego i zakryła twarz dłońmi załamana.
-To wy...? - zaczął brunet.
-Nie - zaprzeczył od razu blondyn - To nie tak jak wygląda.
-Zawsze się tak mówi...
-Rocky! - przerwała mu Vanessa, która miała już łzy w oczach - Po wczorajszej kłótni rozmawiałam z Rossem jak tu się na Rikerze i Laurze odgryźć i pomyślałam, że my moglibyśmy udawać, że jesteśmy razem. Pocałowałam go i tyle. Stwierdziliśmy, że to nie ma sensu i, że tak się nie możemy zachować. Ale... ktoś musiał zrobić zdjęcie i tyle... Plotki same się utworzyły... - powiedziała, a po jej policzkach popłynęły łzy i położyła twarz na stole.
Bracia spojrzeli po sobie zaskoczeni i zmartwieni. Ross podszedł do przyjaciółki i dotknął jej pleców.
-Van, zdementujemy te plotki, spokojnie...
-Spokojnie? - spytała unosząc głowę i spoglądając na niego - To i tak bez znaczenia - powiedziała ścierając pojedyncze łzy z policzków.
-Co bez znaczenia? - blondyn spytał zdezorientowany.
Rocky spojrzał na kobietę, ujął jej dłoń i w milczeniu się do niej krzepiąco uśmiechnął. Wiedział o co chodzi.
-Ross... Tylko nie mów nikomu, dobrze? - poprosiła, a mężczyzna kiwnął twierdząco głową - Chodzi o... o Rikera - powiedziała z drżącą brodą i spuściła wzrok z blondyna.
-Co z nim? - spytał nie będąc pewien czy dobrze rozumie. Spojrzał na brata, który pokazał w powietrzu serce. Rossa zatkało - Ty... Och, Van. Przykro mi...
-Mnie również - powiedziała i pociągnęła nosem. Chwilę wpatrywała się w stół, ale po chwili potrząsnęła głową jakby się otrząsnęła - Nie, tak być nie może. Nie będę płakać. To przecież i tak minie. To endorfiny, żadne uczucie. Tylko hormony - oznajmiła i spojrzała na przyjaciół patrząc na nich jak na ostatnią deskę ratunku - Musicie mi pomóc.
-W czym? - spytał Rocky.
-Aby zapomnieć - szepnęła i wstała od stołu. Podeszła do blatu kuchennego i wytarła nos w papierowy ręcznik. 

Chłopcy popatrzyli po sobie. No i co oni mają zrobić? Chcą jej pomóc, bo się przyjaźnią, poza tym czują się jak rodzina. A siostrze zawsze się pomaga.
-Dobrze - powiedział w końcu Rocky patrząc na Vanessę - Zapomnisz, ale musisz nam zaufać, dobra? - spytał brunet, a kobieta się odwróciła z lekkim uśmiechem na twarzy.
-Dobra - odpowiedziała pewnie.
Ross spojrzał pytająco na brata, który wyszczerzył szeroko zęby.
-Świetnie - powiedział zadowolony, podszedł do przyjaciółki i objął ją ramieniem - Idziemy na lody? Na mój koszt - zaproponował, a czarnowłosa uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością i pokiwała twierdząco głową.
Rocky wraz z Van przeszli do salonu i, gdy stanęli w drzwiach, odwrócili się.
-Ross, idziesz? - spytała dziewczyna.
Blondyn pokiwał przecząco głową.
-Muszę załatwić tę sprawę ze zdjęciem - wyjaśnił, a przyjaciele kiwnęli głowami i wyszli z domu.
Lynch usiadł przy stole i spojrzał na gazetę.
"Czyżby Ross Lynch i Vanessa Marano byli razem?!"
Blondyn patrzył z rozgoryczeniem na ich zdjęcie, na którym się całują, i po chwili rzucił gazetą w kąt domu.

-Nie. Nie jesteśmy razem.

***

-Och... - powiedziała Laura na widok zdjęcia. Jej siostra i Ross całujący się... Można by powiedzieć, że brunetkę trochę zwaliło z nóg, więc cieszyła się, że siedzi na krześle.
-Nic więcej nie powiesz? - zdziwił się Riker.
-A co mam mówić? Pocałowali się, koniec tematu - powiedziała wymuszając uśmiech.
-Ja się wściekłem gdy to zobaczyłem.
-Bo? - spytała trochę zła.
-Bo to przed nami zataili, a do nas mają pretensje o wydarzenia sprzed 4 lat.
-I co? Pójdziesz i na nich nawrzeszczysz? - powiedziała wstając - Nie wystarczy ci już tego bałaganu? To przecież nasze rodzeństwo. Nikt nie jest idealny. Popełniliśmy błąd. Teraz za niego płacimy. Ale ja nie chce tak dłużej. Jestem zła, że na nas tak naskoczyli, ale nie będę z siebie robić ofiary. Nie mogę normalnie porozmawiać z własną siostra. I to jest straszne. Chcę teraz, natychmiast to wyjaśnić.

Na jej twarzy było widać duże zdeterminowanie.
-No dobrze to chodźmy - stwierdził Riker
-Nie.
-Nie? - zdziwił się blondyn.
-Ktoś musi zostać z Tobym. Mógłbyś?
-No skoro prosisz - powiedział uśmiechając się - Ale jakaś zachęta by się przydała.
-Perspektywa spędzania czasu z moim aniołkiem nie jest wystarczająca? - zapytała krzyżując ręce.
-Troszkę brakuje do pełni szczęścia - odpowiedział układając usta w dzióbek.
Laura zaśmiała się i krótko cmoknęła blondyna. Ten jednak zrobił naburmuszoną minę i zapytał:
-Co tak krótko?
-Ciesz się, że w ogóle - odpowiedziała. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy do torebki. Powiedziała synkowi, że musi wyjść, a on zostanie z wujkiem Rikerem, i oczywiście ma być grzeczny. Założyła buty oraz bluzę, wyszła wyciągając telefon i wybierając numer starszej siostry.
Sygnały dłużyły się niemiłosiernie i kiedy już młodsza Marano wątpiła, że siostra odbierze usłyszała słabe i niepewne 'Halo'. Jej serce napełniło się nadzieją.
-Chyba musimy porozmawiać - odpowiedziała Laura - Powiedz gdzie jesteś.
-W samochodzie. Nie może to poczekać do jutra? - starsza siostra trochę się bała, ponieważ wiedziała o czym brunetka zapewne chce rozmawiać.
-Nie, nie może. Musimy teraz - powiedziała stanowczo, ale też w miarę miło - Jestem niedaleko parku, przyjedź proszę do niego.
Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Vanessa oddychała głęboko.
-Dobrze, będę za 5 minut.
-Czekam przy fontannie.
Rozłączyły się, a Van westchnęła ciężko i powiedziała do prowadzącego bruneta:
-Zawróć i podrzuć mnie do parku. Muszę coś załatwić.
Widząc minę przyjaciółki, Rocky nie zadał żadnego pytania tylko spełnił jej prośbę. Dopiero kiedy wysiadała odezwał się:
-Ale na lody i tak pojedziemy?
-No jasne, lodów nie przepuszczę za żadne skarby - uśmiechnęła się i poszła.
Vanessa na miejscu była przed siostrą z czego się wcale nie cieszyła, oczekiwanie było gorsze od faktu zbliżania się do wyczekującej na ciebie osoby. Nie wiedziała ile minęło, dla niej wieczność, kiedy usłyszała za sobą:
-Już jestem.
Laura uśmiechnęła się nieśmiało i podeszła bliżej siostry. Niebo było ciemne i pochmurne. Pogoda niepewna, idealne odzwierciedlała uczucia Vanessy.
-Chciałam ci powiedzieć... - zaczęła młodsza brunetka.
-Tak, wiem. Wcale nie jestem taka święta. Ale to było niechcący. No dobra nie tak niechcący, to nic dla nas nie znaczyło. Po prostu byłam zła i chciałam się na was odegrać za to ukrywanie się i jakoś tak samo wyszło... - przerwała wyrzucać słowa z prędkością karabinu, kiedy poczuła, że Laura łapie ją za ramiona.
-Nie o tym chciałam rozmawiać. To wasza sprawa. Chciałam... - zaczęła puszczając Van - Chciałam cię po prostu przeprosić - poczuła jak łzy cisną się jej do oczu - Za wszytko. Za to, że ci nie powiedziałam. A potem powiedziałam te wszystkie rzeczy, nie powinnam tego robić i bardzo mi z tym źle. Nie chce się z tobą kłócić. Van... jesteś moją siostra, kocham cię i nie mogę bez ciebie żyć, a świadomość tego, że jesteśmy skłócone rozrywa mnie od środka. Nie chcę tego. Pragnę żebyśmy rozmawiały i śmiały się tak jak wcześniej. Naprawdę bardzo żałuję... Wybaczysz mi?
Popatrzyła na starszą Marano swoimi smutnymi oczami. Były takie same jak jej siostry. Nastąpiła cisza. Jednak Laura nie poganiała Vanessy. Nagle ta starsza wybuchła płaczem i rzuciła się młodszej w ramiona.
-Obiecaj, że już nigdy się tak nie pokłócimy - załkała.
-Obiecuję. Przepraszam, że to przed tobą ukrywałam... Powinnam od razu ci o tym powiedzieć, bo jesteś moją siostrą i moją najlepszą przyjaciółką.
-Tak jak ty moją.
Siostry stały chwilę w objęciach i delektowały się tą chwilą. Chwilą, gdzie nie dzieliło je już nic - ani tajemnice, ani złość, ani rozgoryczenie. Były wobec siebie szczere, a miedzy nimi już nie było sekretów, które mogły je zranić.
Tą jakże piękna, siostrzana chwilę przerwał telefon Vanessy.
-Tak, Rocky? - spytała odbierając - Nic mi nie jest... Dobrze zaraz przyjdę... Jak to mi lodziarnie zamkną?
Rozłączyła się.
-Jedziemy z Rockym na lody. Chcesz dołączyć?
-Chciałabym, ale muszę załatwić jeszcze jedną sprawę - uśmiechnęła się delikatnie.
-Ahh... no tak. Powodzenia. Zgadamy się jakoś jutro? - zaproponowała Van
-Możesz wpaść do mnie jak wrócę z pracy.

-Jasne.
Pożegnały się uściskiem i z uśmiechami na twarzy każda poszła w swoją stronę. Vanessa do samochodu, a Laura do domu.
Kiedy brunetka szła, zaczęło mocno padać, więc kiedy pukała do drzwi, była już nieźle przemoczona. Modliła się, żeby ktoś szybko jej otworzył. Przez długi czas nikt jej nie otwierał, chociaż mocno waliła. Stwierdziła, że nikogo nie ma w środku i odwróciła się, żeby odejść kiedy w końcu ktoś się ulitował i przyszedł otworzyć drzwi. Jednak ta osoba była bardzo zdziwiona widokiem stojącej na jej wycieraczce przemoczonej brunetki.
-Laura? Co ty tu robisz?
-Cześć Ross. Możemy porozmawiać? - zapytała niepewnym głosem.
-No dobrze - odpowiedział po chwili - Wejdź.
Poszli do salonu, gdzie w kominku palił się ogień. Laura od razu stanęła obok niego, żeby się ogrzać. Wyciągnęła dłonie w stronę płomieni pozwalając im ogrzewać i osuszać jej skórę.
-Pewnie przyszłaś w sprawie tego zdjęcia - mruknął blondyn.
-Nie.
-Nie? - zdziwił się -  Myślałem, że Riker ci je pokazał.
-Bo pokazał, ale nie po to tu przyszłam. To sprawa twoja i mojej siostry. Mnie nic do tego. Chociaż faktycznie byłam trochę zszokowana - zaśmiała się cicho, żeby chociaż trochę rozluźnić atmosferę, jednak widząc kamienną twarz blondyna stwierdziła, że niezbyt jej to wyszło.
-Więc co cię tu sprowadza? Musisz mieć ważny powód, żeby tu przychodzić w taką pogodę - zauważył Ross patrząc za okno. Z każdą minutą deszcz był coraz większy.
-Bo mam - odpowiedziała Laura odwracając się do niego przodem i patrząc mu w oczy.
-Nie chcę dłużej takiej sytuacji. Jest mi źle kiedy jestem z wami skrócona. Chcę cię przeprosić za tą całą sytuację. Źle postawiłam nie mówiąc ci tego, co się wydarzyło 4 lata temu. Ale bałam się. Przed wyjazdem oddaliłeś się ode mnie Ross. Miałam wrażenie jakbyś nagle odwrócił się do mnie plecami. Może przesadzam, ale... przez to nie wiedziałam jak ci powiedzieć, że jestem z twoim bratem. Sytuacja pomiędzy nami była inna, dziwna...Ale fakt. Mogłam ci powiedzieć, spiąć się w sobie i to wyznać. Ale nie potrafiłam, myślałam, że nie chcesz mnie słuchać... Także przepraszam, że to przemilczałam. Właśnie dlatego tu przyszłam, żeby przeprosić i zapytać czy mi wybaczysz. Bo... przecież jesteśmy przyjaciółmi - uśmiechnęła się delikatnie.

Ale blondyn milczał. Patrzył na kobietę, ale nie otwierał ust. Światło padające z kominka na jego twarz powodowało, że jego rysy twarzy wydawały się ostrzejsze.
-Nie, nie jesteśmy - odpowiedział po dłuższej chwili Ross. A Laura spojrzała na niego zszokowana - Nie ufamy sobie, nie chciałaś mi powiedzieć o związku z moim bratem. Więc mi nie ufasz, a ja ci nie ufam, bo ty nie potrafisz mi zaufać.
-Ale to nie tak...  Przecież nie tylko tobie nie powiedziałam - powiedziała załamana.
-Ale my byliśmy ze sobą naprawdę blisko.
-Skoro nie jesteśmy przyjaciółmi to kim jesteśmy? - zapytała patrząc mu w oczy.
-Nie wiem, to więcej niż znajomi, ale mniej niż przyjaciele. Musisz się postarać, żeby wrócić do dawnej relacji i naszego zaufania.
Spuściła głowę, żeby ukryć łzy. 'Musisz się postarać' już po raz kolejny słyszała te słowa z jego ust. Zawsze ona musiała się starać.
-Pójdę już. Muszę położyć Toby'ego spać. Cześć Ross - wszystko to powiedziała nie patrząc na niego.

Brunetka słyszała jak mężczyzna rusza, żeby ją odprowadzić, dlatego przyspieszyła kroku, aby nie widział jej łez. Kiedy otworzyła drzwi zobaczyła Rydel, Rylanda i Ella. Już nie mogła ukryć swojego nastroju. Zarzuciła kaptur na głowę. Powiedziała im 'cześć' i pobiegła do domu znikając w deszczu. A w jej uszach dudnił ta piosenka jakby krople wody spadające na chodnik wybijały jej rytm i słowa...

~ ♥~ ♥~

Odpowiedzi na wasze pytania:

1. Czy gdy rozpocznie się rok szkolny będziecie regularnie dodawać rozdziały?

Mamy nadzieję, że tak, jednak pamiętajmy, że ja mam w tym roku maturę, a Niewi zaczyna pierwszy rok studiów, ale zrobimy wszystko co w naszej mocy, żeby dodawać regularnie ;)

2. Czy to jest na pewno blog o Raurze (Ross+Laura)?

Nigdy nie było powiedziane, że jest o Raurze, no nie? ;)

3. Przez kogo Lau tak cierpiała w ostatnim rozdziale?

Przez osobę, która była jej baaaaardzo bliska.

4. Ile rozdziałów będzie obejmował ten blog?

Nie wiemy, ale raczej do 30 dobijemy, jak nie więcej xD

5. Czy gdy skończycie ten blog to stworzycie jakiś nowy i dalej będziecie pisać?

Zobaczymy xD Ja osobiście lubię pisać i jak na razie nie widzę siebie bez pisania, więc łatwo się mnie stąd nie pozbędziecie ~In

Ciężko mi powiedzieć. Z moją weną i tak jest tragicznie i nie wiem czy dam radę ciągnąć potem coś jeszcze mając świadomość że mogę nie podołać. Ale pozyjemy zobaczymy. Najwyżej otworzę "ośrodek" pomocy zbłąkanym blogerom i czasem coś podpowiem ;)
Chociaż jakby mnie In poprosiła to chyba nie byłabym jej w stanie odmówić wspólpracy. Bardzo lubie tego małego skrzta i uwielbam z nią tworzyć <3 ~Niewi

6. Dlaczego Laura nie ma żadnych miłych, cudownych lub przyjemnych wspomnień z Rossem?

Wszystko po kolei. Dojdziemy do miłych momentów :P

7. Zrobicie Rikesse?

Riker i Van? Hmm... Pomyślimy. Może damy im wolną wolę i sami zdecydują czy chcą być razem? xD

8. Jeśli mogłabyś się przenieść w historię, którą tu tworzycie, którą byś została i dlaczego?

Szczerze, nie spodziewałam się takiego pytania, ale jest ono bardzo interesujące. Hmm... Odpowiedź wyda się banalna (sama aż się zastanawiam nad jej prostotą), ale wybrałabym Laurę. Czemu? Bo ja z Niewi wiemy przez co przechodzi i będzie przechodzić. Dla was jej życie jest tajemnicą, a dla mnie wszystko jest jasne. I z mojego punktu widzenia mogłabym się w nią wcielić. Dlatego, że jest wytrwała, silna i odpowiedzialna. Jest mocna.

Ale gdybym nie wybrała Laury to wzięłabym Van albo Rocky'ego. Chciałabym zobaczyć co on ma w tej głowie hahaha ~In

Myślę że tak samo jak In wybrałabym Laurę bo się z nią utożsamiam. Trochę przynajmniej. No i dlatego że zna Rossa - helou kto by nie chciał mieć w znajomych takiego ciacha *.* i reszty ekipy.
Jednak gdyby nie Laura to może Rydel bo rządzi braćmi, mam tak samo w stosunku do chłopaków nie jestem dla nich milutka i nigdy nie byłam :) ~Niewi

!Hola!

No i jak tam u was? :D Minął prawie miesiąc :'( Stęskniliście się? Ach... Wariujemy powoli z Niewi. Potrafimy napisać scenki, które będą miały miejsce za kilkanaście rozdziałów, ale na bieżąco coś nam wolno idzie... Crazy Crazy :D

PISZEMY, JESTEŚMY, ŻYJEMY I NIGDZIE SIĘ STĄD NIE RUSZAMY :3

Komentujcie i wpadajcie zobaczyć co będzie się działo dalej <3

~In

Aloha!
In ma racje moja pewnośc sebie spadla poniżej zera a to coś uważam że jest do bani  w końcu się zmotywowałam i odciążyłam In w tym rozdziale), pisałam ale jakoś nie mam wiary w siebie.
Podobał się wam pomysł z pytaniami? Trochę mało osób skorzystało ale zawsze coś :)
Bądźcie szczerzy wobec tych wypocin prosze....
~Niewi