Rozdział 6

*Narrator*
Vanessa uniosła jedną brew i spojrzała na nich z pożałowaniem.
-Wy myślicie, że hobby'm każdej Marano jest rozmnażanie się? - spytała i chłopczyk odwrócił głowę w stronę zaskoczonych przyjaciół.
-Cześć! - zawołał uradowany.
-Cześć mały - powiedział Ell mierzwiąc dziecku włosy.
-Wujek - odpowiedział radośnie malec i wyciągnął ręce w kierunku bruneta

Wszyscy Lynch’owie wraz z Ellem spojrzeli na malca i odetchnęli z ulgą.
-Myśleliśmy...
-Że on...
-Że to nie Toby tylko...
-Inne dziecko...
-Twoje dziecko...
Przyjaciele gubili się w swoich słowach wyglądając na zmieszanych. Vanessa uśmiechnęła się lekko, a zarazem współczująco. Położyła chłopca na ziemi.
-Toby idź pomóż mamie - powiedziała, a chłopiec zrobił to, o co go poproszono. Czarnowłosa spojrzała na stojących w progu przyjaciół.
-Nikt się ze mną nie przywita czy nadal będziecie tak stać plącząc swój język? - spytała, a reszta jakby obudziła się i szeroko do niej uśmiechnęła.
-Jak dobrze cię widzieć! - powiedziała Rydel i przytuliła przyjaciółkę.
-Co ty tu robisz? Nie powinnaś być w Chicago i nagrywać teraz film? - Ross spytał pozytywnie zdziwiony obecnością kobiety.
-A co? Nie chcecie mnie tu? - spytała z uśmiechem i zaczęła wszystkich po kolei do siebie przytulać.
-Nie. Bardzo chcemy - powiedział Riker i objął czarnowłosą.
-To dobrze - odpowiedziała rozbawiona - Skończyliśmy nagrywać i postanowiłam tutaj przyjechać - wyznała.
-Kiedy przyjechałaś? - spytał Rocky. Van spojrzała na zegarek na ręce.
-Hmm. Jakieś 15 minut temu - odpowiedziała z uśmiechem, co przyjaciele od razu odwzajemnili - No to wchodźcie, obiad prawie gotowy.
-Mam nadzieję, że to nie ty go przygotowywałaś - zaśmiał się Ryland przypominając sobie słabe umiejętności kulinarne Vanessy. Czarnowłosa spojrzała na najmłodszego.
-Uważaj. Nadal lubię kopać ludzi po kostkach.

-Strzeż się Ryland jak ostatnio mnie kopnęła to siniaka miałem przez dwa tygodnie - zaśmiał się Ross.
-Jakbyś nie zasłużył to byś nie dostał - zauważyła Van.
-Kto i na co zasłużył? - zapytała Laura wchodząc do salonu i uśmiechając się przy tym promienie do gości.
-Laura - Riker prawie krzyknął - Przepięknie wyglądasz - dodał komentując idealnie leżącą na Laurze zwiewną turkusową sukienkę na ramiączka przed kolano. Podszedł do brunetki i znacząco pocałował w policzek, aż ta się zarumieniła. Następnie wziął ją za rękę i zapytał:
-To co jemy?
-Chodź ze mną do kuchni to ci pokaże.
-Z wielką chęcią.
Reszta natomiast popatrzyła na siebie zdziwiona, aż w końcu Vanessa zapytała:
-Czy ja o czymś nie wiem?
-Na nas nie patrz, my nie mamy pojęcia o co chodzi. Może chce dostać większą porcję - zaśmiał się Rocky i podążył za bratem.

-Siadajcie proszę - powiedziała Laura wskazując na stół - Toby słonko chodź tutaj.
Malec przybiegł natychmiast wtulając się w nogi mamy.
-Mam cie - zaśmiał się uroczo.
-No masz, masz - odpowiedziała biorąc go na ręce i sadzając w specjalnym krześle - Zaraz wam przyniosę wszystko, poczekajcie tu - i wyszła zanim ktoś zaoferował się do pomocy.
Rozstawiła 9 talerzy na długim blacie. Wyjęła lasagne z pieca i czekała, aż trochę przestygnie. Wpatrywała się w okno i nie zauważyła, że ktoś przyszedł.
-Pomóc ci?
-Boże... Ross nie strasz mnie - powiedziała odwracając się - Nie musisz mi pomagać dam sobie radę - dodała po chwili z uśmiechem.
-Nie muszę, ale chcę - odpowiedział zbliżając się do niej - A po za tym nie zdążyłem się należycie przywitać - stanął tuż przed nią i uśmiechnął się.
-No faktycznie to niedopuszczalne zachowanie - droczyła się dalej brunetka
-No właśnie wiem - wyszeptał pochylając się do niej i musnął delikatnie policzek dziewczyny, który natychmiast oblał rumieniec – Wiesz, że ślicznie wyglądasz kiedy się rumienisz?
-Yhym – wymruczała, wspięła się na palcach i uczyniła to samo, co chwilę wcześniej blondyn - Ty też uroczo wyglądasz - zauważyła i odwróciła się, żeby nałożyć posiłek na talerze. Nie zauważyła przez to jak chłopak chwycił się za miejsce, które przed chwilą pocałowała.

Laura ponakładała lasagne na talerze, a Ross w tym czasie przygotował lemoniadę. Obydwoje wrócili do jadalni przynosząc powoli jedzenie. Poszło im to naprawdę szybko, dlatego wszyscy po chwili zaczęli jeść ciepły posiłek. Oczywiście, jak to przystało na Laurę, potrawa smakowała przepysznie. Każdy się nią zachwycał co powodowało, że kąciki ust młodszej Marano unosiły się do góry.
Po skończeniu posiłku wszyscy skierowali się do salonu, gdzie włączono Toby'emu "Króla Lwa", a przyjaciele kontynuowali zażyłą rozmowę. Laura poszła do kuchni posprzątać po obiedzie i trochę odetchnąć. Dawno nie spędzała posiłków w tak dużym gronie. Ostatnimi czasy była sama wraz z dzieckiem. I nikogo więcej obok niej nie było.
-Siostra, czemu sprzątasz? Przecież możesz zrobić to jak wszyscy pójdą - zauważyła Vanessa podchodząc do siostry. Laura włożyła ostatnie naczynia do zmywarki i spojrzała na czarnowłosą.
-Wiem, ale chciałam teraz.
-Lau... Co jest? - spytała podejrzliwie, a młodsza siostra wytarła ręce w ręcznik kuchenny i uśmiechnęła się lekko.
-Po prostu brakowało mi tego wszystkiego. Dopiero teraz poczułam jak bardzo... - powiedziała, a Van podeszła do niej i mocno przytuliła.
-Im też ciebie bardzo brakowało. Mnie również - wyznała, a Lau mocniej objęła siostrę.
-Dzięki.
-A teraz powiedz mi jedno... - powiedziała odrywając się od niej - O co chodzi z tobą i Rikerem? - spytała unosząc znacząco brwi do góry.
Młodsza Marano spojrzała na nią zdziwiona.
-Nic się nie dzieje - odpowiedziała rozbawiona.
-Jasne, jasne...
-Ty skończ ze swoimi dziwnymi domysłami i leć podaj ciasto do salonu - powiedziała wciskając siostrze talerz z pokrojonym ciastem.
-Dobra, ale coś mi tutaj i tak nie pasuje.
-Idź już, wariatko - powiedziała rozbawiona i wypchnęła ją z kuchni.
Po chwili i Laura wyszła do przyjaciół, którzy śmiali się i tańczyli do muzyki z filmu. Na twarzy brunetki pojawił się szeroki uśmiech widząc tą scenę. Nagle poczuła jak ktoś porywa ją do tańca. Ross trzymał przyjaciółkę za dłonie i co chwila obracał ją w coraz to nowych obrotach. Rozbawiona Laura wybuchła szczerym śmiechem. Nagle podszedł do nich tańczący Toby, którego Ross od razu wziął na ręce, aby mogli zatańczyć we trójkę. A ich szalone tańce były dopingowane przez śmiechy i oklaski ze strony przyjaciół.

* * * * *

-Zamęczyliście mi dziecko - powiedziała Laura do przyjaciół na widok Toby'ego śpiącego pomiędzy Vanessą i Rossem - Muszę go iść położyć. Zostawię was tutaj. Tylko mi niczego nie rozwalcie - uśmiechnęła się i sięgnęła po malca.
-Zaniosę ci go - zaoferował się Ross biorąc malca na ręce.
-Nie pierwszy raz kładę syna spać - zauważyła Laura ze śmiechem.
-To dla mnie nie zaskoczenie, ale pierwszy raz masz tragarza. Dawaj, idziemy.
Nie protestując już dłużej Laura skierowała się na górę prowadząc Rossa. Z przyzwyczajenia zaprowadziła go do swojego pokoju i prywatnej łazienki.
-Połóż go na łóżku zaraz go przebudzę - poprosiła Laura.
-Czemu chcesz go budzić? - zdziwił się Ross.
-Żeby go umyć, dziś był w przedszkolu, więc mycie jest nawet wskazane.
-Oj tam. Pamiętasz jak ja ciebie kładłem spać? Oszczędziłem ci wtedy pobudki na mycie.
-Na przebranie się też - zauważyła Laura. - Sprawnie mnie w tym wyręczyłeś.
Ross uśmiechnął się zawadiacko.
-Nie sprawiło mi to większej trudności. Uroczo spałaś. I sama zasnęłaś mi na kolanach.
-Dawno i nie prawda. Teraz by się tak nie stało - odpowiedziała podchodząc do łóżka, żeby wyjąć piżamę dla syna.
-Jesteś tego 100% pewna? - odpowiedział pochylając się do niej.
-Tak jestem, minęło dużo czasu - odpowiedziała biorąc syna na ręce i skierowała się do łazienki.
* * * * *

-Świetny dzieciak - powiedział Ross kładąc Toby'ego do łózka.
-Tak. Cudowny - szepnęła patrząc na śpiącego syna.
-Jak sobie dajesz z tym radę?
-Z czym?
-Z dzieckiem. Sama. Przez tyle lat?
Laura spojrzała na patrzącego na nią blondyna. Uśmiechnęła się lekko.
-Nie radzę sobie. Sprawiam tylko takie pozory.
-Nie wierzę ci.
-Bo jestem dobrą aktorką - powiedziała, a Ross uśmiechnął się lekko.
-Prawda. Ale i tak... Podziwiam cię. Ja bym tak chyba nie potrafił.
-Nie wiesz tego.
-Tak mi się wydaje.
-W obliczu miłości wszystko się zmienia, Ross. Człowiek się zmienia i jest gotów na różne poświęcenia - wyznała i spojrzała mu w oczy. Jej twarz rozjaśniło światło księżyca docierające zza okna. I ten widok wraz z wypowiedzią brunetki przypomniało Rossowi Laurę, którą znał cztery lata temu. Nie zmieniła się ani trochę. I on to teraz wie.
Blondyn kiwnął głową.
-Pewnie masz racje.
-Chodźmy już. Czekają na nas - powiedziała Laura i skierowała się do wyjścia z pokoju syna.
Brunetka i blondyn szli w kierunku schodów. Gdy do nich dotarli i zaczęli po nich schodzić, usłyszeli ciche rozmowy przyjaciół:

-To jak to jest Van? Ojciec Toby'ego się nim nie zajmuje? - spytał Riker.
-Nie - odpowiedziała krótko.
-Ale dlaczego? Przecież to nie jest w porządku. To też jego dziecko - zauważyła Rydel.
-Ale kto jest jego ojcem? - myślał na głos Rocky.
-Nie do mnie te pytania, kochani. Ja i tak nic nie wiem - powiedziała Van próbując przystopować tą rozmowę.
-No jak to nie wiesz? Nie mówiła ci kto jest ojcem? - Laura usłyszała głos Ella. Powoli ogarniała ją złość. Nie lubiła, gdy ludzie pytali o ojca Toby'ego. A w szczególności, gdy rozmawiali o tym za jej plecami. Zacisnęła mocno powieki ze złości. Ross to zauważył i od razu wiedział, że nic dobrego z tego wszystkiego nie wyniknie.
-Nie mówiła. Możemy skończyć temat? - spytała czarnowłosa.
-Ten koleś co tak urządził Laurę powinien mocno za to zapłacić - zauważył Rik.
-Tak, tylko komu byś przywalił jak ona nie chce nikomu nic o nim powiedzieć? - spytał Ryland.
A Laurę poniosło. Otworzyła oczy rozgniewana i zeszła szybko po schodach kierując się do przyjaciół. Ross poszedł za nią.
-Co was tak bardzo obchodzi kto jest ojcem Toby'ego, co? - spytała wściekła całe zgromadzenie. Wszyscy odwrócili się w jej stronę z miną przyłapanych na gorącym uczynku - No?!
-Tylko się o ciebie martwimy... - zaczęła Rydel.
-Martwicie? Wy jesteście po prostu ciekawscy! Od samego początku próbujecie mnie PODEJŚĆ i to ze mnie wyciągnąć! I bynajmniej nie z troski! - Laura mówiła podniesionym głosem.
-Lau...
-Dajcie spokój. Chcecie wiedzieć kto jest ojcem? Naprawdę? Dobrze! Wszyscy go znacie! To Garrett Clayton! - wrzasnęła, a z jej oczu popłynęła łza - Zadowoleni? - spytała już ciszej i ze łzami, smutkiem i rozczarowaniem w oczach wyszła z salonu przez taras do ogrodu chcąc pobyć sama.
Wszyscy siedzieli w osłupieniu. Vanessa otworzyła lekko buzię ze zdziwienia.
-Wiedziałaś? - spytał ją nagle Ross, który jako pierwszy ocknął się z tej wiadomości.
-Nie... Nigdy nie chciała mi tego powiedzieć... - szepnęła.
-Pójdę do niej - powiedział nagle Ell.
-Ja to zrobię - zaprzeczył Rocky.
-Chyba lepiej ja - dodała Rydel.
-Wy? Ja pójdę - dodał Ryland.
-Ona raczej potrzebuje siostry - powiedziała Van.
-Twierdzisz, że nią nie jestem? - spytała blondynka.
-Rodzonej.
-A jest jakaś różnica?!
-A brat przecież też może być.
-Właśnie! Jesteśmy dla niej jak bracia!
-Chyba ja, nie ty.
-No ja bardziej niż ty!
I tak zaczęli się w piątkę przekrzykiwać. Kłócili się na tyle, że nawet nie wiedzieli, co się dzieje wokół nich.

-Ja pójdę - powiedział nagle Ross.

-Chyba lepiej jak ja to zrobię - oznajmił Riker.
-Co? Niby dlaczego? To też moja przyjaciółka - spytał zdumiony.
-Jakoś się nią tak bardzo nie interesowałeś na długo przed jej wyjazdem z miasta - powiedział Rik i wyszedł za Laurą zostawiając stojącego i milczącego Rossa.

-Laura, poczekaj! - krzyknął za brunetką Riker, jednak ona się nie zatrzymała. Usiadła na brzegu niewielkiego basenu i zanurzyła stopy w wodzie próbując się uspokoić. Po chwili poczuła jak obok niej siada chłopak. Nie odzywali się do siebie przez dłuższą chwilę, aż dziewczyna łamiącym głosem powiedziała:

-Przepraszam, że tak wybuchłam. To po prostu jest dla mnie strasznie trudne. I nie lubię do tego wracać. 

-Nie przejmuj się. Rozumiem cie. My też przegięliśmy. Tylko interesowało nas to strasznie. Martwimy się o ciebie i chcemy ci pomóc - odpowiedział i objął ja ramieniem. 

Dziewczyna westchnęła ciężko i zaczęła mówić. 

-Kiedy wyjechałam z miasta, czułam się trochę samotna i zagubiona... - zrobiła pauzę i wzięła głęboki oddech.

-Nie musisz mi tego opowiadać, jeśli nie chcesz.

-Ale chcę... Spotkałam Garetta, na początku widywaliśmy się co jakiś czas jak zwykli koledzy, tak jak to robiliśmy, gdy on wraz z Rossem kręcili "Teen Beach Movie". Potem się zaprzyjaźniliśmy i wspieraliśmy we wszystkim. Starał się o rolę w jakimś nowym filmie. Czułam się przy nim dobrze, naprawdę. Rozumiał mnie. Pewnego razu jakoś tak wyszło że to zrobiliśmy. Nie żałowaliśmy tego, chociaż nie byliśmy parą. Po tym wydarzeniu nie odsunął się ode mnie, i nie udawał, że nic się nie stało. Było wszystko tak jak zawsze. Potem dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Byłam w szoku, nie wiedziałam jak mu to powiedzieć. Niedługo potem on przybiegł do mnie szczęśliwy, że dostał rolę w filmie i, że niedługo wyjeżdża... - po jej policzku popłynęła pojedyncza łza -  Kiedy pożegnałam go na lotnisku znów poczułam pustkę. On już nie wrócił.... - wzięła głęboki wdech i wytarła łzę - O ciąży powiedziałam tylko Van i to też dopiero później. Nie zadawała mi żadnych pytań, bo wiedziała, że nie chcę do tego wracać. Pomogła mi wszystko opanować i zająć się dzieckiem. Zawiozła do szpitala jak zaczął się poród i była przy mnie podczas niego. Jeszcze zanim urodziłam zastanawiałam się czy nie oddać dziecka, ale kiedy na niego spojrzałam to... Zakochałam się w nim  i postanowiłam, że za żadne skarby świata nikomu go nie oddam. Poczekałam, aż podrośnie i wróciłam tutaj, do domu.
Laura wyznała to, co leżało jej na sercu. Riker kiwnął głową lekko oszołomiony.

"A to tchórz. Zostawił ją samą i wyjechał. Nie zajmuje się własnym dzieckiem tylko dba o swoją karierę... Niech modli się, abym go nigdy nigdzie nie spotkał, bo będzie z nim bardzo źle...", pomyślał Riker i niezauważalnie zacisnął swoje dłonie w pięści.

-Nie smuć się Lau, proszę. Wiesz, że zawsze możesz na nas liczyć. Nie ważne co, gdzie, jak i kiedy, zawsze będziemy przy tobie.
-Wiem Riker dziękuję Ci. Przeproś proszę ode mnie resztę i zabierz do domu. Jakoś straciłam nastrój.
-Jasne nie ma sprawy - odpowiedział, pocałował ją w policzek i poszedł do domu.
W środku panowała cisza. Nikt nie kwapił się do rozmowy. Każdy rozmyślał nad tym, co przed chwilą miało miejsce. Kiedy Riker wszedł, wszyscy się na niego spojrzeli.
-To prawda? - zapytał Ryland
W odpowiedzi otrzymał tylko kiwniecie głową.
-Laura prosiła, żeby was od niej przeprosić. To po prostu jest dla niej bardzo trudne.
Wszyscy pokiwali głowami na znak, że rozumieją wybuch przyjaciółki.
-Teraz ja do niej pójdę - powiedział Ross i skierował się w stronę drzwi na taras, ale Riker złapał go za ramię.
-Nie. Zbieramy się i idziemy do domu.
-Czemu? - zapytał zdenerwowany blondyn.
-Bo jest już późno. I Laura chce być teraz sama. Dała mi to jasno do zrozumienia - odpowiedział też już wkurzony Riker.
-Szkoda, że wcześniej tego nie zauważyłeś - odwarknął Ross wyrwał się bratu i wyszedł mówiąc, że się przejdzie. Gdyby nie fakt, że na górze spał Toby zapewne trzasnąłby z impetem drzwiami.

~ ♥~ ♥~

Aloha everybody xd 

Prezentujemy wam rozdział gdzie jest informacja, której wyczekiwaliście xd chciałabym zobaczyć wasze miny xd Oj dużo bym dała xd Jak mnie lubicie to możecie je dla mnie opisać xd 

Wiecie, że moja kochana In nie czytała Harrego Pottera???  Nie wiem jak to możliwe to moja ukochaną książka xd Moje dzieciństwo xd Teraz zaczęłam czytać serię po raz 8 ahhhh

Jest tu ktoś jeszcze kto tego nie czytał lub nie oglądał? 

Całuje was mocno :*

~Niewi

Hola!

Także wstawiamy rozdział, na który tak długo czekaliście. Zaskoczeni? Nie spodziewaliście się tego? Mam taką nadzieję xd I zgadzam się z Niewi, możecie opisać swoje miny, jeśli nas lubicie xd Nie czytałam ani nie oglądałam, ale nie brakuje mi tego Niewi! Wolę czytać innego rodzaju książki hehe. 

Btw jak chcecie się ze mną skontaktować to piszcie! Nie gryzę ;) A pogadać z chęcią pogadam xd

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał. Komentujcie!

Całuję! :*

~Inimitable

WCZORAJ MINĄŁ MIESIĄC OD ZAŁOŻENIA BLOGA. DZIĘKUJEMY, ŻE Z NAMI JESTEŚCIE I NAS WSPIERACIE <3