Rozdział 12: Sneak peak

Witajcie :D

Mamy dla was mały przedsmak tego, co zobaczycie w następnym rozdziale. Gotowi? No ja mam taką nadzieję!

Do biegu...

Gotowi...

START! 

~In

Nie wiem czy wena mi wróciła, ale pisze!! Yeah brawa dla mnie.
Zaczął się dla mnie wyjątkowy czas...
MŚ w siatkówce <3 okupuje telewizor jeszcze przez 22 dni, i nic ani nikt mnie nie odciagnie od meczów moich chłopców <3 Dzisiaj wygrali i jestem cała happy <3
Współczuje tym którzy zaczynają szkołę... jej ja mam jeszcze miesiąc ale minie mi jeszcze szybciej niż wam te 2 miesiące.
Będę was wspierać duchowo dopóki nie zacznie mi się rok akademicki bo wtedy będzie kaplica.
No ale...
Mam nadzieję że was zaintrygujemy ;)
Znajcie łaskę pana że tak dużo pokazujemy ;P <3
~Niewi

~ ♥~ ♥~

-Nic nie wróci do normy. (..) Nie powrócimy do czasów sprzed czterech lat czy ostatniego miesiąca. I nie cofniemy naszych uczynków. Nie zrobimy tego, bo nie ma takiej opcji. Tak jak nie ma już naszej 'normy'

-Ross przestań zawstydzać te dziewczyny, nic tylko do każdej się tak słodko uśmiechasz.

-Mamo, nie do każdej. Tylko do tych, z którymi chce się zakolegować. Prawda Laura?

Spojrzałam groźnie na Bena.

-To twoja wina, mogłeś mnie trochę bardziej przekonać do wspólnego tańca.

-To co? Odpuścisz? Dasz innemu szansę? Pozwolisz, by twoje marzenie uciekło ci sprzed nosa?

-No... A ty? Umiesz tańczyć walca?

-Chyba nie... 

-To może w końcu przyjmiesz moją propozycję i cię nauczę? - zaproponował patrząc na mnie ze szczerym uśmiechem.

-Ross...

-Czego?

-Może grzeczniej?

-A może zajmiesz się sobą?

-Słuchaj, bo zaraz...

-Przepraszam, nie przedstawiłem się, Ellington Ratliff.
-Nic nie szkodzi. Veronica McKendy. Musi pan być ojcem Toby'ego, może pan być dumny, syn wyrośnie na wspaniałego dżentelmena.

-Kochałaś go prawda?
Kiwnęła twierdząco głową, a usta zaczęły jej drżeć

Pokiwał szaleńczo głową jakby chciał o czymś zapomnieć i chwycił jakieś gazety oraz papiery i wrzucił je do kominka. Chwilę patrzył jak ogień je pożera, a potem szybkim krokiem poszedł na górę zostawiając w salonie zupełnie zszokowanych i zdekoncentrowanych jego zachowaniem przyjaciół.

'Szkoda, że ja jestem pewna, że go kocham i, że chciałabym z nim być. Ale nie mogę, bo najwidoczniej nie ja jestem mu przeznaczona'

-Może powinienem z nim porozmawiać?
-To zbędne. Czasem tak ma.
-Czasem? - spytał unosząc brwi.
-Gdy chodzi o temat ojca - powiedziała i poszła za synem.

 -A ty nie powinnaś już iść? Jeśli dobrze pamiętam to masz dziecko do odebrania, a jak będziesz tu tak stać to ci jeszcze przedszkole zamkną...

-Ale gdy próbuję, to ona tego tak nie odbiera.
-To może musisz się bardziej postarać?
-Powoli nie mam już siły...
-Mówisz, że się poddajesz?

-Nie jestem tyranem - odpowiedział, a wszyscy unieśli brwi zaskoczeni.

-Wcale tego nie powiedziałam - powiedziała spokojnie.

-Ratliff, daj spokój - poprosił z uśmiechem.
-Bo ci ją porwę - zagroził brunet.
-Nie odważysz się.
-No to patrz - powiedział i pociągnął Laurę w stronę liceum.

A każdego przyjaciela swoich dzieci traktowała jak kolejne dziecko. Mówiła, że jesteśmy jak rodzina. Jednak kiedy podrośliśmy i byłam z Vanessą stałą bywalczynią w jej domu, stanęła na środku salonu i uroczyście powiedziała...